Ja daar had ik wel zin in. Dat binnenzitten kwam mijn oren uit en ik wilde foto’s maken van de natuur die hier in Drenthe volop aanwezig is, in alle soorten en maten. Je moet het alleen goed zien. Ik ben nog niet voor de 100% bij de mensen, maar wat mijn hobby aangaat, dat is iets dat kan niemand mij afpakken.

Welke richting? Nou neem de TomTom maar niet mee, want die doet vrouwlief toch onderweg vaak uit, wil Tommelientje rechts, gaat vrouwlief links, die twee kunnen het echt niet met elkaar vinden, nooit gekund ook trouwens. Sta je te wachten voor een stoplicht zegt die metalen doos “Maak als u kunt een U bocht!”Nou dacht het dus niet, want dat ging even niet met een lange stoep en een buslijn aan de andere kant. Dus vandaar dat Tommelientje vandaag maar eens thuisbleef. Ooit waren we op weg richting Duitsland en kwamen wij bij een duistere lange weg, doodeng, geen mens, geen auto, geen fiets, totale stilte, alleen het geluid van onze radio en al die bomen die als vangarmen over de weg hingen, terwijl de zon er moeilijk doorheen kwam met zijn stralen. Heel spooky. Vrouwlief wilde die weg weer eens vinden, om die bomen te op de foto te zetten.

Natuurlijk konden wij het weer niet vinden, wat we wel vonden was het restaurant waar wij uiteindelijk terechtkwamen na die duistere tocht, dus nu kwamen wij van de andere kant. Vrouwlief gelijk”Ach ik zie het al,moeten we straks gewoon rechts aanhouden!”

Had al enige hoop dat ze die reis zou vergeten, ik was kapot, maar ook blij dat ik weer eens even foto’s kon maken van alles en nog wat waar een verhaal of gedicht aan vast zat. Na de koffie en een lunch zijn wij verder gereden, rechts inderdaad, doch die weg niet gevonden. Thuisgekomen keek ze ineens heel verbaasd naar mij en zei: “Ik heb het toen toch niet gedroomd of zo?”Nee dat had ze niet, want ik had er gelijk een verhaal over geschreven omdat het zo een maffe rit was geweest. Haar twijfel werd gelijk weggehaald toen ik haar het verhaal liet lezen, was makkelijk, want het stond in een van mijn korte verhalenboeken. Zij keek mij aan en zei”Toch ga ik eens op de kaart kijken waar wij toen reden!”

Dus dat wordt in de komende tijd weer toeren door Drenthe richting good old Duitsland, want wat zij in haar hoofd heeft, zit niet in haar achterste hoor, dramkeutel af en toe.

Maar ik had mijn foto’s, dus die duistere en enge weg, die zo spookachtig was en eng, ach die komen we vanzelf wel weer een keertje tegen, gebeurt altijd met zoiets. Als je gaat zoeken vind je niets, als je ineens denkt Hé!! Dan ben je uitgezocht, heb je het gevonden….gaat altijd zo.

Maar ik heb eindelijk de foto’s waar ik al zo lang naar op zoek was, ooievaars in een nest, drie nog wel, zeker visite of zo. Want de monogame ooievaar doet niet aan triootjes. Als je goed beschouw kan een mens heel wat leren van de natuur, maar voordat de mens daar achter komt is het vaak al te laat…