Ik had mezelf zo verheugd op drie vrije dagen, geen witte jassen met geleerde mensen erin, geen bestralingen, geen klokkijken, zo van "Ik moet weer!" Niks van dit alles, gewoon de auto gepakt met de kat en de spullen voor drie dagen even de bossen in, mijn camera's mee en de Toos mijn duwdoos ( rollator) en gaan met die banaan. De eerste vrije vrijdag lekker buiten gezeten tot het schemerde, toen heerlijk tv gekeken, naar bed en de andere dag begon mijn feestje.

Ik voelde mij down and out, opgebrand, alles deed mij zeer en ik wilde er niet aan toegeven, dat doe ik al maanden niet, zou ik het nu wel doen? Dacht het niet!!Onze kater was ziek met een blaasontsteking, al lekker opgeknapt, doch ik wilde toch niet graag weg om hem in de gaten te houden, ach dacht ik, morgen een braderie hier in het dorp, gaan we daar even een uurtje heen. Doen we elk jaar, maar ik merkte het al, door mijn medicatie die ik nu heb, veel last van opvliegers, krijg ik midden in de nacht een migraineaanval, zo lang geleden dat ik haast niet meer wist wat het was. Ik weet het nu weer.

De braderie ging niet door, de hele dag in bed gebivakeerd, gezellig voor vrouwlief, maar zij begreep het, niks gegeten of gedronken, suiker ineens te laag, heerlijk was ineens geen diabeet meer. Dat was de grootste misser, want in de avond had ik over de 15.5, dus weer spuiten met die hap.

Hoe onze pinkeren was???Nou lekker rustig, nu weer thuis en de zon schijnt heerlijk, ik voel mij nog niet helemaal toppie, maar bij de radiologie hadden ze van de week al gezegd dat ik een terugslag zou krijgen, omdat ik steeds maar de pias uit liep te hangen, nu even niet.

Het leven is mij te serieus hoor, maar ze pakken mijn lach niet af, alleen even dit weekend was ik er even niet bij....