Haar blonde haren waaien als een waaier over haar schouders gedrapeerd en haar groene ogen kijken mij verliefd aan. Ik bloos en draai snel mijn hoofd richting spiegel van de auto om mijn verlegenheid niet te verbergen. Zij is ook zo mooi. Het lange blonde gekrulde haar, die zachte huid die er om gevraagd wordt om te strelen, haar slanke benen die willen gewoon geaaid worden.

Mijn God wat ben ik verliefd op deze droom die naast mij in de auto zit.

Gelukkig is het wederzijds die liefde, anders had ik toch een groot probleem voor mijzelf geschapen. Maar zij was zo eerlijk om direct te zeggen dat zij nooit meer van mij weg wilde en ik? Ik vroeg haar om te blijven. En nog zijn wij verliefd elke dag een beetje meer. Houden van is allang voorbij, elke keer wordt ik weer opnieuw verliefd op de vrouw waar ik ontzettend mee kan lachen, huilen, mijn verdriet vertellen , luisteren, lieve woorden in elkanders oor fluisteren.

En elke dag zeggen "Ik hou van jou". Zelfs als wij soms botsen, dat gebeurt in elk huwelijk, af en toe even jezelf laten gaan en de ander als stootkussen gebruiken, moet kunnen en een goede relatie die gebaseerd is op liefde en vertrouwen kan dit hebben.

Zij kan het hebben, zij kan mij begrijpen, zij is gewoon een wonder van een mens die alles in het werk stelt om de medemens te helpen in wat voor opzicht dan ook. Een mens die een ander mens helpt. Precies in mijn straatje. Een vrouw die huilt als ze een zielige film ziet, zelf bij een zielige reclame zie ik haar snotteren. Mijn gelach gaat dan over in een knuffel als troost. Want uitlachen doen wij elkander genoeg.

Ik doe vaak stomme dingen en dan ligt zij in een deuk, wederzijds, als zij steeds in zichzelf praat als ze weer met iets technisch bezig is, kan ik daar vreselijk om lachen omdat zij niet eens in de gaten heeft dat zij hardop haar gedachten uit. Ik snap er niets van. Het huwelijk dat wij aan zijn gegaan was gebaseerd op wederzijdse liefde en genegenheid en is bespoedigd omdat mijn ene zus nog kort te leven had en zij wilde persé getuige zijn bij ons huwelijk.

Wij hebben haar dit gegund en zijn daarom eerder getrouwd als dat de planning was. Maar voor een goed doel, want het jaar daarop overleed mijn broer dus hadden we toch wéér een andere planning moeten maken als er nog een feestje bij zou moeten komen.

Het jaar 2006 was redelijk rustig, mijn jongste zus kreeg ineens in snel tempo longemfyseem dat zich sneller ontwikkelde dan ieder gedacht had. Dus in 2007 hoorden wij als een deja-vu dat zij nog 9 maanden te leven had. Mijn lieve lieve vrouw die dacht dat zij er een familie bij zou krijgen kon nummer drie wegbrengen, een vrouw waar zij als zus mee omging.

Mijn zus overleed in aporil 2008. Wij rouwen samen om de ene komt de andere weer met het bericht dat ze snel doodgaat, toemaar jongens, de beuk erin er kan nog meer bij. Op 6 december ging ook zij naar het licht. En mijn vrouw en ik gingen weer in de rouw doch de volgende en hopelijk laatste in de rij meldde zich al aan. Die had al afscheid van ons genomen in de zomer en besloot enkele weken geleden dat zij nou wel genoeg geleden had.

Nu zijn wij op 2 nichten na samen. De ziekte kanker is voor mij geen vloek doch zeker geen onderwerp wat je moet ontduiken. Ik heb het zelf gehad en ben na vijf jaar van intens vechten tegen mezelf en door de kracht van mijn moeder die zelf in die periode borstkanker had erdoorheen gekomen.

De geest is sterk als je lichaam maar luistert zei zij altijd. Zij heeft het verloren, was een gelopen strijd sprak zij tegen mij terwijl zij mij in de wang kneep en de boodschap meegaf :"Als jij het niet haalt, keel ik je boven zelf wel!

Ik heb het gehaald. Maar heb nooit stilgestaan bij het feit dat mijn oudste zus en mijn jongste zus en een broer en nog een zus ineens stukken van mijn jeugd afknabbelden door er vandoor te gaan.
Daarom ben ik zo blij met een vrouw die mij opvangt, mij begrijpt, mij laat huilen op de gekste momenten, die mij laat schelden op wie of wat dan ook, omdat ik mijn agressie niet juist kan ventileren ondanks mijn drie jarige studie die ik gedaan heb in de psychologie om een beetje van mezelf te leren kennen.

Dat is zo lang geleden maar het helpt mij nu wel te relativeren dat niet alles negatief in de wereld is. Het is nooit zo donker of het wordt altijd wel licht. Dat zijn altijd de woorden van een lieve vrouw die zo diep in mijn hart zit dat zij er nooit meer uitkomt. Nu weet ik pas wat echt "houden van "is. Het heeft de helft van mijn harde leven moeten duren voordat ik besef wat ik nu in mijn hart en handen heb.

De reis gaat door en zij zingt de nieuwste liedjes mee op de radio. Nieuwste? Arrow Classic Rock, ik heb hier wel te maken met een ouwe hippie die in haar jaren is blijven steken.
Maar zelfs haar stem klinkt als een engel. Ik zet een tweede stem in en ik voel haar hand op mijn dijbeen, zij knijpt er zacht in en zegt dan boven de muziek uit "Dat zijn nou die momenten van geluk waar wij zo zuinig op moeten zijn!"

Laat ze nou weer gelijk hebben. En zacht tuffen wij verder het beboste landschap in, genietend van elkaar en de omgeving.

Inmiddels ben ik ook het slachtoffer van de sluipmoordenaar genaamd Kanker, besef dat dit een ziekte is die gelukkig in deze tijd te genezen valt, ik ga voor genezing en laat mijn kanis niet hangen, heb er geen tijd voor en heb mijn vrouw veel te lief om haar nu al alleen te laten. Kan haar beneden al amper missen, laat staan dat ik boven ben en dan????Kanker is niet het eindpunt van je leven het is alleen een nieuw begin van je liefde omdat je samen de ziekte hebt.

Claudy staat voor mij, achter mij, naast mij, huilt net zo hard met mij mee, begrijpt mijn onmacht die mij regelmatig pakt, snapt mijn grimmige kanten die mij af en toe besluipen, maar beseft ook dat de oorzaak vooral een gevecht met mezelf is. Mijn boodschap is dan ook, ga lekker door met leven, elk dag is er een en ik ben maar altijd blij dat ik elke morgen kan zeggen: Goedemorgen Lieve Heer, hier zijn we weer!"