Gisteren schreef ik over onze vriendin die in coma terecht kwam na een aantal epilepsie insulten, daarna weer wakker werd en toen weer wegraakte. In die tijd hebben ze snel een scan van haar hoofd gemaakt en een gezwel ontdekt. Terwijl ze juist aan haar laatste chemo zou gaan en zij zich goed voelde op een ding na, vergeetachtigheid.
Ik heb hetzelfde, vergeet woorden, zinnen, vraag vijf of zes keer per dag "wat eten we?"
Vrouwlief vol geduld altijd maar weer klaarstaand en antwoord. Ik vergeet ook dat ik midden in een film zeg "Waar zitten we nou naar te kijken?" Zelfs dan is mijn vrouw niet te beroerd om de helft van de film even opnieuw in steno te vertellen. Maar dit alles zijn de gaten in je korte termijnsgeheugen van de chemo, komt wel weer terug, ze hebben alleen niet gezegd wanneer. Tot die tijd voel ik mij een demente ui die de weg af en toe kwijt is.
Mijn vriendin had dit ook, alleen in het extreme, van de week aan de foon wist ze ineens mijn naam niet meer, toen werd ik al een beetje bang. Ik herkende symptomen die ik ook bij mijn broer en zus zag die beiden ook hersenkanker kregen.
Mijn vriendin is gelukkig wakker geworden, nog niet helemaal verstaanbaar, maar zij denkt van wel, herkend de mensen waar zij van houd en gelukkig gaan ze haar toch bestralen en krijgt zij haar laatste chemo die zij toch nodig schijnt te hebben. Ik heb mij laten vertellen dat dit een van de duurste soort is en die krijg je niet meer als je het toch niet haalt. Dus de prognose is voor mijn gevoel hoopvol al blijf ik voorzichtig. Eerst moet die lieverd even tot rust komen, dan gaan ze met haar beginnen.
Ze is gelukkig in goede handen en daar gaat het om, haar leven is nu even niet van haar maar van de witte jassen.
Dat herinnerd mij aan het feit dat ik vanmiddag mijn witte jas aan de tafel heb voor een gesprek, wat wordt het de chemo's of zijn er nog alternatieven? Ik ben als de dood voor de laatste 2 chemo's maar als het moet, dan wil ik garanties, niet dat ik weer bij de poort kom, stel je voor dat ze ineens de deur open gooien, ben ik mooi de klos....
Maar mijn vriendin is wakker en al is ze niet helemaal bij, zij leeft nog en men houd haar goed in de gaten en ze herkend weer mensen, dat is voor mij een Godenbericht. Mijn dag kan effe nog niet stuk