Maar dat zal komen omdat een lieve Hyvesvriendin morgen een beslissing neemt of zij euthanasie laat toepassen ( ze is zelf arts) heeft al vanaf januari 7 keer een gezwel weg laten halen en ergens anders komen ze weer terug. Vandaag schreef zij haar soort van afscheidsbrief aan haar Hyvesvrienden die gewoon denken dat ze thuis zit. Drie van ons weten de waarheid en God wat doet dat pijn. Als ik in een dip zat schold ze me stijf ( wel op een nette manier hoor) en we hebben het er al eens over gehad maar omdat haar vriendin haar oncologe is en een vriend een van haar chirurgen kan ik mij voorrstellen dat het een moeilijke beslissing is, maar nu hebben ze weer een gezwel gevonden achter haar longen.

Als die gegroeid is na de laatste foto houd zij er mee op. In mijn hart zeg ik: Alle respect, ze heeft al de monitor af laten sluiten en nog wat toeters en bellen laten nokken. Ik ken dat met mijn moeder, precies hetzelfde verhaal. God wat doet dat pijn als je beseft dat je 26 jaar teruggegooid wordt in het verleden.

En wat natuurlijk ook meespeelt, laat ik mezelf nou niet belazeren, morgen is de sterfdag van mijn moeder en ironisch hoe ironisch, dan hang ik aan de chemoborrel, die zij dus niet overleefd heeft.

Als ze boven op mij neerkijkt zie ik haar met een glimlach van trots, dat is zeker, mams wat ik doe, doe ik voor mijn vrouw en kater en mezelf en al die mensen die mij niet kwijt willen ( zijn er niet zoveel hoor, wij hebben geen vrienden op wat kennissen na).


Het voelt als een vreemde dag, een dag met een zwart randje waar de kleur nog niet helemaal doorheen is.
Maar de zon schijnt dus nogmaals, ik moet niet zo zeuren....