Overal kun je daar verse scharreleieren kopen, 10 voor 1 euro. En met de regelmaat van de klok kom ik volgepakt met boordevol dozen eieren thuis die de buren gretig voor dezelfde prijs afnemen. Gevolg? Dat elke keer wanneer wij de auto inpakken, komen overal de buren vandaan om hun bestelling en lege eierdoosje in te leveren. Het maakt ons niet uit, we gaan er toch heen. En voor oude mensen hoor je gewoon zoiets te doen vind ik persoonlijk. En zeker voor die prijs...Maar goed.

Dus toen ik na mijn operatie meeging, en eenhandig zo lekker rond mij zat te kijken in de auto ( want normaal rijd ik) viel het mij op dat overal bij die boerderijen en grote woonhuizen aan die B wegen een stok met daarop een bakje met eieren of andere producten, een geldkistje, of zomaar een doosje met een steen voor het papiergeld erop.

Selfservice aan de wegen. En nergens hoorde ik dat er iets gestolen was. Verbazing op mijn gezicht. Die boeren lachen natuurlijk. Dus vroeg ik aan een boerin ergens aan de weg of ze vast 40 eieren had. Ja hoor die had ze wel, pak ze maar en gooi het geld maar in het busje, je kunt wisselen als je het niet klein hebt.

De verbazing op mijn gezicht was groter dan mijn angst om uit de auto te vallen ván die verbazing. In deze tijd nog wel.

Ach sprak de boerin, er zitten maar vijftig eieren in, dus meer dan vijf euro kunnen ze niet pikken. Oké daar had ze een punt, maar toch...

Ik hoorde ook van iemand die weleens groentes bij de boer haalde dat er ruim vijftig euro in zo'n doosje lag en aan het einde van de dag lag er nog meer papier geld in. Nog geen pleuro gepikt....

Toen wij een dagje gingen toeren door de omgeving zag ik in een dorpje dezelfde taferelen, maar nu met pompoenen, zelfgemaakte creaties van hout, kruiden, jams, kortom van alles wat moeder Natuur je kon schenken als mens.

Wij stopten en ik zag een grote tak met twee uilen erop. Zelf gemaakt door iemand uit het huis, want er stonden nog meer mooie pronkstukken. De prijs van 6 euro was te doen en ik riep "volk". Lopende naar het huis sprak Clau al dat ze een geldkistje had zien staan. Niemand thuis natuurlijk,. maar ik wilde toch een koop afsluiten.

Ik pakte mijn uilentak op en Clau gooide 6 euro netjes in een geldkistje, waar al wat euro's in lagen,. Wij waren dus zeker niet de eerste klant. En nergens geen mens te bekennen..Ik voelde me echt een dief, terwijl ik toch netjes betaald had.

"Weet je wat ik doe Clau, ik maak een foto, als we gepakt worden heb ik bewijs dat ik netjes betaald heb". Ja ik had de zenuwen dat ik gesnapt zou worden voor mijn eerlijkheid. Mot je nog peultjes??

Het verbaast mij nog steeds dat in die dorpjes alles zo gemoedelijk gaat. Wij grote steders lopen hier achter elkaar en de feiten aan. Wij zijn gewend aan wantrouw, diefstal, moord en brand. Wil niet zeggen dat daar niets gebeurt?! Maar toch!!

Deze mensen hebben nog vertrouwen in hun medemens, want wees nou eerlijk, zou jij je zelfverbouwde groentes en kruiden voor je deur neerzetten met een geldbakje erbij??

Geheid dat wanneer jij je voordeur dichtdoet dat alles al weg is...Ik genoot die dag, en besprak met Clau de mensheid, want soms kan ik doorzeuren over het leven zelf. Clau luistert dan maar, ze moet wel wat ze zit achter het stuur en kan dus geen kant uit. Ik voelde mij tevreden, dat ik nog vertrouwen zag, nog saamhorigheid in elkaar. Dat er toch nog mensen zijn die de mens kan vertrouwen...

Wohh nou moet ik stoppen, ik krijg Balkenende neigingen. Maar deze foto is het bewijs dat er nog hoop is voor de mens..Als de mens nou zelf eens wil!!!!!!!!!