Er was een een groot Kuiken, ze had een naam maar werd door iedereen Von Kneuzenberg genoemd, want zij presteerde het nog om over een luciferhoutje te struikelen, echt waar hoor.

Zelfs de stoepranden waren een crime voor haar, dus haar vrouw nam haar altijd maar bij de hand met oversteken, want ze presteerde het om met haar surfplanken zelfs nog weleens op het zebrapad de strepen te tellen, met of zonder bril. Tja en wat doe je dan als vrouw zijnde van zo een pluiskuiken? Je loopt ernaast en roept tig keer "til je voeten nou eens op!'
"Ja die schoenen zijn ook zo zwaar!"
Ons pluiskuiken had altijd wel een excuus om ergens over te vallen, zelfs het kleed dat volop midden in de kamer lag, zelfs daarover ging ze nog weleens met een dubbele axel a la flipflap zo de hangbank in. Vond ze makkerlijk zitten denk ik.

Natuurlijk heb ik het over mezelf, mijn haar begint weer te groeien, ik blij, maar was al gewaarschuwd dat bij de volgende chemo de stekeltjes zich weer als sneeuw voor de zon zouden laten zakken naar de grond. Dat wordt weer dubbel stofzuigen. ( we krijgen een energierekening!!!!)

Nou dat was mijn verhaaltje van vandaag, meer zit er even niet in, maar over dat kuiken dat steeds valt, dat is echt waar hoor, met die surfplanken van mij, je wilt niet weten wat een vrouw met xbenen moet doen om recht te lopen. Maar we lopen nog.