Eerst eens bloed prikken en dan horen of de chemo donderdag doorgaat, daarna naar een pruikenwinkel om toch maar even te kjijken om voorlopig wat sjaals aan te schaffen aangezien mijn Zorgverzekeraar zomaar 25% korting gaf, ik werd even niet nog niet goeier, want was dit een goedmakertje voor de strips voor de suiker?( nog geen bericht van de afdeling gehad, we wachten maar af) Ondertussen vroeg ik vrouwlief of de auto ver stond, ik kreeg een paar stalpoten van het lopen ,ben sinds de eerste chemo geen halve helft voetballen meer waard, wat heet, de eerste 10 minuten kun je mij al bijeen vegen zo moe voelt alles aan.

Komt nog bij dat ik met een pothoed( ja dat noemen ze zo kan er ook niks aan doen, maar ach het past me wel) opliep omdat in vier dagen mijn haar overal en nergens zomaar als sneeuw naar beneden knalde, ik rapen als een malloot, boterhamzakje zit nu vol.

Toen wij doorliepen door de rustige stad, riep de man van Pearle ons naar binnen( wij zijn al jaren klant en altijd tijd voor een bakkie koffie)
"Je brillen zijn klaar hoor, allebei!" Wij naar binnen en inderdaad, het sploetje dat men op de rekening bij de monturen had gezet had toch geholpen, de koffie werd neergezet, ik zette mijn hoed af en men keek mij verbaasd aan.
"Ben je vast begonnen?"
"Nee hoor, de eerste pluk lag op een nacht op mijn kussen, toen ik mijn handen door het haar haalde zaten die vol met haren grijs en zwart en wit en donkerblond. Voor ik er erg in had liep ik de hele dag haren van mijn kleding, stoel, de trap naar de slaapkamer, de slaapkamer zelf, de douche, het fonteintje, kortom, leen was in de rui!"

Een beer van een kerel schoten de tranen in zijn ogen, ik zei direct dat het erbij hoorde, doch had ook niet verwacht dat het binnen vier dagen helemaal zou kalen.

Nu heeft vrouwlief huilend en wel de tondeuse gepakt en mij maar helemaal kaal geschoren op wat stoppeltjes na. De realiteit haalt de droom van "het zal niet waar wezen"in. Even ben ik de trieste vrouw die zich even geen vrouw meer voelt maar een tweede Sugar Lee Hooper, die had net zo een plofkop als ik. Mijn vrouw huilde en zei dat zij zich als een indiaan voelde die een vijand scalpeerde, waarop ik riep "Maar je houd toch wel van mij!" Ja weet ik veel, wat ze in haar emotie doet??

We zijn nu zover dat we het maar te accepteren hebben en ik zal er wel mooier en dikker haar voor terug krijgen, mijn laatste plukken waren net zo wit als mijn overleden zusjes en broer, dus als ik diezelfde kleur terugkrijg, zul je mij niet meer horen klagen.

Kreeg in ieder geval leuke aanbieding die ik toch maar niet afschuif, ik ga columnns schrijven voor MIJN GEHEIM. Moet nog even met de hoofdredactrice bellen, die durfde mij niet te benaderen omdat ze het zo naar voor mij vond, Maar voor mij is het een uitlaatklep.

Maar de tranen die vrouwlief en ik vandaag op mijn kale plaat hebben gevoeld waren warm. Dus de liefde van ons is nog warm, kan niet anders...We komme der wel...is het niet links gaan we lekker rechts en als dat niet lukt, ga ik gewoon rechtdoor.