Neuroloog belde voor de uitslag van mijn hersenpan en scan. Alles was goed, nergens gekke dingen. Dus ik kon nou eens beginnen met alles te verwerken. Daar kwamen de neurologische klachten vandaan.

Een groot pak van mijn hart, wat heet. Een vrachtwagen die over mij heen zou rijden, zou ik nog te licht hebben bevonden na zo een bericht.

Mijn vrouw kneep mijn handen zowat tot puree toen ik de telefoon met bevende handen van haar overnam en de arts vertelde mij dat ik nou maar aan het helingsproces van mezelf kon beginnen. Omdat hij vernomen had van zijn oncoloog-collega dat ik nogal eens wat andere patiénten hielp die in een diep dal zaten.

Kom op, klimmen we er toch samen uit? Dus na veel gesprekken met andere kneusjes ben ik inderdaad niet toegekomen om mijn eigen leven op de rails te zetten. Had nog zoveel te doen. Maar kwam mezelf toch even tegen.

Dus nu heb ik mezelf ook voorgenomen dat ik geen patiente meer ben, dat ik die pillen moet slikken omdat ik geen patiente meer wil zijn en toch de pijp uit zou gaan. ( mooi niet, want ik ga er doorheen hoor!)

Dus blijf ik netjes op controle komen, netjes naar de oedeemtherapeute, netjes naar de suikerzuster, netjes naar de pedicure, want mijn zenuwen aan de voeten zijn door de chemo's totaal naar de filistijnen ( en dat is me toch een tippel, wil je niet weten!!)

Voorlopig ben ik hartstikke blij met dit heugelijk nieuws, Geen eierstokken meer, die gevarenzone is verdwenen, geen hele borst meer, dat stuk is ook in de afvalemmer terechtgekomen, geen okselvulsel meer, ook dat is foetsie, mijn hersens zien er toppie uit, geen gekke plekjes, geen aders die gesprongen zijn, gewoon een stelletje hersens die nu gaan werken aan eigen herstel van een figuur die altijd maar voor anderen klaar staat. En nog hoor. Als men mij nodig heeft, ik ben er. Maar met mate.

Eerst moet ik even die traanbuizen door laten spoelen van twee jaar de clown uithangen, omdat ik het toch niet wilde ervaren en geloven. Buiten het feit dat mijn conditie nog steeds 0,0 is en ik toch aan het afvallen ben, gaan wij daar gewoon mee door.

Ik hoop voor de schoondochter van onze Redone dat ook zij goed uit het ziekenhuis mag komen, met een goede hoop op snel herstel. Zal het niet snel zijn, als zij maar beter wordt. Daar gaan we toch voor?

Mag ik hopen dat ook zij eerdaags deze boodschap van de oncoloog krijgt: Alles is schoon, u hoeft over een jaar pas terug te komen!"