Ik wilde jullie allen bedanken voor de vele felicitaties die ik heb mogen ontvangen op mijn verjaardag, met al die sites waar ik voor schrijf waren er dat meer dan 200. ( Je zal ze op visite krijgen tegelijk) Zoveel kopjes heb ik niet eens.

Als mens mag ik weer door het leven, mijn babykrullen zijn gelukkig minder en van de radiologe mocht ik eindelijk mijn haar weer verven, want door die ene verkeerde chemo die ik gratis kreeg was de kans op breken van het haar door de verf ontzettend groot. Dus als een waanzinnige grijze krullebol liep ik als een ( zo voelde het voor mij hoor) ouwe opoe door het leven.

Maar ik liep nog gelukkig, dat scheelt dan weer. Wel heb ik in die paar weken niets anders dan nare berichten ( ook hier) gelezen van mensen die de eindstreep nooit meer zagen, ook mensen uit mijn Herstel en Balance groep. Dat doet pijn en laat je beseffen dat je ook tot die groep behoort die ook maar af moet wachten of de eindstreep in zicht is. Maar ik leef niet elke dag met die gedachte, dan wordt je helemaal gek.

Ik heb het helemaal gevolgd van Alie en bewonderde hen samen van een afstand, de kracht, de moed, het doorgaan zonder haar geliefde is een kracht die ik nog moet ontwikkelen in zo een fase, maar dat zij een ontzettend goed voorbeeld voor mij is, zoals het moet, ik teken ervoor.

Ik ga de bossen weer in, foto's maken, wat meer conditie op mogen bouwen, af en toe een terugslag, maar ook dat hoort erbij, dus gewoon niet zeuren maar doorgaan met ademhalen toch??

In ieder geval is ons 9de boek voor het goede doel ( een Opkikkertje, voor zieke kids) een feit en ligt die in de winkels. Zelfs met een postzegel van mijn drie gedichten erbij...Als het boek zijn doel maar raakt zul je mij niet horen klagen. Gewoon doorgaan met mijn ideaal en dat is en blijft schrijven voor zieke kinderen en zieke dieren. Het leuke is nu wel dat er veel meer radiostatios hier aandacht aan gaan besteden, als ik mjn naam op de radio hoor zit ik altijd zo dom te kijken dat vrouwlief zegt: "Hebbie haar weer!"