Na tien weken van afzien, geestelijk en lichamelijk is het voor mij en een klein groepje andere kankerpatiënten afgelopen, het programma Herstel en Balance hoor, niet gelijk schrikken....

Het waren 10 weken, 2 keer per week, heel intense gevoelsvolle dagen die je met mensen invulde die ineens in je leven kwamen en er nu ineens weer uitzijn. Alleen via de mail en misschien in de toekomst een reunie dat zien we nog wel. De meeste van ons wonen allen dichtbij, een van onze groep is uitbehandeld en is eerder opgestapt nadat ze ons vaarwel had gezegd. Een hard gelach. Maar zo is het leven ook.

Ik kan niet tegen afscheid nemen, in geen enkele vorm, zeg altijd: See you in de pruimentijd!" en maak dan dat ik richting deur ga, afscheid nemen is zo definitief.

En aangezien wij alle 9 nog in de wachtkamer van Petrus zitten de komende 6 jaar is het even wachten met een feestje. In de loop van vier weken heb ik nu al vijf keer moeten horen dat vijf mensen in en om mij heen al uitbehandeld zijn. Het maakte mij er niet echt vrolijk van.

Maar ik heb genoeg afleiding met Von Kneuzenberg die in de brace ligt, nog drie weken dan wordt ze bevrijd ( hopelijk) van dit juk en moet ze deze alleen nog in de nacht dragen. Lekker zo een breuk in je wervel zo dichtbij de ruggemerg. Maar goed, ze kan nog lopen en ze kan in ieder geval nog iets langer dan een half uurtje rechtop blijven zitten voordat ze wit wegtrekt en ze weer richting bed gaat.

Het houd mij slank en alert, doet mij even vergeten dat ik ook niet alles meer kan met een hand ( andere arm en hand lymfeoedeem met dank aan de borstkanker, voor altijd en eeuwig, maar als dit alles is) Het huisouden in je uppie doen is elke dag een feest ( NIET DUS) Normaal doe je dit samen, we hebben een 5 kamer woning, thuishulp doet mijn vrouw wassen enz. ik hou het bij poetsen en boenen, elke dag een stukje, houd mij ook van de straat.