Vanmorgen in een Engelse krant, gisteravond op de televisie hier in Nederland. De straffen moeten gewoon hoger en zwaarder. Maar wie ben ik?

De pijn van verlangen

Die deed ontzettend zeer

Die angst bleef maar hangen

Vaak had hij het niet meer

Van het niet weten

Van het niet doen

De kerk was voor hem

Een angstvisioen

Hoeveel jongens waren hem voorgegaan

In het doen en laten van dit iets

Dat geen naam mocht hebben

Dat verdween in het kerkzakje

Dat verdween in het niets?

Hoeveel pijn is er verlopen

Bij de laatste mis

Hoeveel slachtoffers kunnen nu weer hopen

Op iets dat er altijd al is?

Liefde met een grote L

Maar in die kerk zou hij dit nooit meer vinden

Zijn kinderen mochten er niet komen

Zijn vrouw, ach zij ging wel

Had hij ooit kunnen dromen

Om openlijk te praten over zijn verdriet

Over de pijn van binnen

Omdat het kind in hem al was vermoord

Toen de volwassenheid zou beginnen?

Nooit nee, nooit zou hij vergeten

Wat er fout was aan het doen

Van die man die hij kon vertrouwen

Hij was een dienaar Gods

Iemand waar een ieder op kon bouwen

Maar hij viel met zijn gevoel van een diepe rots

Nu zijn de deuren naar de waarheid open

En hij loopt voorop bevrijd van een zwaar juk

Dat zijn leven altijd heeft bepaalt

Bijna ging zijn huwelijk stuk

Omdat een priester het verkeerde naar boven had gehaald

Gelukkig zijn de tijden anders

En zijn leven is verademend door de waarheid

Eindelijk is hij bevrijd van het zware juk.

©
Leny Kruis

Dat de kerk zich ongans betaald aan smartengeld is geen nieuws meer. Het is pas weer nieuws als er weer wat slachtoffers zich melden, die eindelijk de knop van “het durven”kunnen opendraaien en zich melden om hun verhaal te vertellen.

Schrijnende verhalen, verhalen die mij doen denken aan kindertehuizen waar misbruik ook een gewoon lesvak bleek achteraf. Je moet er maar opkomen. Voor vele mannen en toch relatief weinig vrouwen ( gelukkig zou je haast bijna zeggen) is hun jeugd een hel geweest, een duivels dilemma voor het gaan en geloven in de kerk of naar de Duivel gestuurd te worden, want dat werd hen voorgehouden als je iets doorvertelde.

Nu lees ik in een Engelse krant dat er ook daar wat mensen op de barricades gaan en onze Pedopaus ( die is echt van mezelf, niet om te kwetsen, maar hij heeft zo een piepstemmetje met zijn rode schoentjes, dat ik altijd moet denken aan het prototype van een Pedofiel) met excuses voor de gelovigen onder ons die het een echte kerel vinden, om deze Paus weer wat centjes lichter te maken.

Ach, smaken verschillen, alleen als je als kerk financieel leegloopt door allerlei processen die overal in de wereld nu gevoerd worden door het misbruik wat velen van hen zijn overkomen, door mensen die zij vertrouwden, wie zijn wij dan om te klagen dat het vroeger slecht op school ging?

En als je bedenkt hoe rijk het Vaticaan is, jongens geen medelijden, je hebt met je poten van jonge kinderen af te blijven. Hier in Nederland speelt dat gedoe met die Robert M.

Ik ben zeker tegen de doodstraf, maar als je af en toe hoort van deze imbeciel gedaan heeft met zijn partner dan krijg ik spontaan braakneigingen, mijn haren gaan overeind staan en ik denk alleen maar: “Gelukkig is zo een kleintje net 9 maanden, dus wat zal die nog meekrijgen dan alleen lichamelijk ongemak?”

Ik zou als ik ouder was van een misbruikt kind gewoon de Pedo geheid naar de andere kant van de aardbol schieten, wat heet, met een bot aardappelmesje eerst zijn ballen goed laten werken, zodat die niet meer meedoen en dan na zijn lijdensweg even vragen hoe het zou gaan. “Niet goed?”Hup dan nog wat zoutzuur over die snikkel.

Dat even een persoonlijke noot van mijn kant. Je blijft gewoon met je gore poten van kleine kinderen af, ik heb genoeg slachtoffertjes gezien in mijn studieperiode die zelfs genegenheid toonde voor de misbruiker, maar dat is een fenomeen ( een soort angstfantoom) dat de psycholoog moet ombuigen naar het verkeerd gedaan hebbende. Wat op zich al een klus is, omdat zo een kind altijd bedreigd wordt, of zijn moeder of andere familie.

Waarom kom ik hier nou weer op? Nou niet alleen dat bericht in de Engelse krant, maar gisteren hoorde ik op de televisie dat een vader al zijn eigen dochter vanaf haar 6de jaar misbruikte, nu is ze 12 en heeft een kind van haar vader, dus Opa is vader geworden.

Die mogen ze van mij zijn leven lang opsluiten, temeer daar deze meneer al een strafblad van misbruik op zijn naam had staan. Ik kreeg kramp in mijn maag, het meisje is uit huis geplaatst, maar stel je eens voor dat je een dochter van 12 met een dikke buik in huis hebt, moeder die niets weet of doorheeft?De leugen ligt in de gang, is van de trap gevallen of sluit gewoon de ogen. Maar als je bevalt tijdens een schoolreisje is er eindelijk hulp van buitenaf.

Heeft nu echt niemand iets gemerkt?Houdt het dan nooit op? Nee, zolang er van die gestoorde machtswellustelingen hebben die alleen maar denken met hun stuurknuppel dan houd je dit soort van enge dingen. Hier staat maar een straf op, dat zou de hele wereld over moeten nemen. Geen doodstraf, nee gewoon castreren, dan levenslang achter slot en grendel, liefst eenzame opsluiting.

Dat gebeurt meestal al in de Nederlandse gevangenissen, want je mag de grootste misdadiger zijn, kom niet aan kinderen, want je gaat er geheid aan.

Ik hou van kinderen, ik hou van dat puur natuur dat nog een zwaar leven gaat krijgen, als zo een kleine bloem al geknakt is voordat het ontluiken begint, dan krijg je toch te maken met een boze dame die zich in blijft zetten voor kinderen die misbruikt zijn, of als je maar iets merkt, de signalen zijn vaak zo duidelijk.

Nerveus, erg druk, stil, bed plassen, té lief voor pappa enzovoort, kortom als je even om je heen kijkt en je ziet gedrag van een kleintje dat niet past van wat je gewend bent, let op en doe er iets mee.

Laat die gekken hun gang niet gaan.

©leny kruis