Het is niet anders. Wij hebben geen kinderen, geen kleinkinderen, alleen een kater die alle aandacht opeist aangezien dat in zijn karakter zit.

Dat geeft een ontzettend limiet aan het schrijven over wat dan ook. Mensen zonder kinderen snappen misschien wat ik bedoel. Ik schrijf nooit over kleinkinderen, kinderen, want die hebben wij niet, dus er valt weinig te vertellen. Dat is een beperking in je schrijfstijl en je blogs. Alsof je er niet echt bijhoort. Dat gevoel heb ik soms heel sterk.

Masr als je ziek bent en je schrijft erover dan is de aandacht soms zodanig dat ik het gevoel heb alsof ik zit te klagen over mezelf, terwijl de sterktes en blijf gezond welgemeend zijn hoor.

Het is soms moeilijk om zomaar iets op te schrijven als je merkt dat het amper gelezen wordt omdat het niet : of te lezen is, of niet te zielig genoeg, of nietszeggend voor veel personen, of gewoon omdat je niets te vertellen hebt. Ik merk dat veel van mensen die ook geen kinderen hebben ditzelfde ervaren. Heel raar hoe een mens in elkaar zit.

Als we straks weer in de bossen zijn heb ik genoeg stof en foto's om weer even tot rust te komen en mijn blogs te vullen met wat de natuur mij aangeeft, dat trekt altijd volle zalen.

Maar voorlopig zit ik nog vast aan een Herstelprogramma door mijn ziekte, waar ik zelf nog niet helemaal uit ben of ik daar nu wel of niet thuishoor. Mijn spierpijn is een gezonde pijn, doch mijn gedachten zijn ineens té emotioneel om op te schrijven, heel raar. Nu na een jaar en een chronische lymeoedeemarm, een sok en handje waar ik dus mijn hele leven aan vast zit, nu besef ik waar ik doorheen gegaan ben.

Die hel heb ik door veel met andere mensen te praten over hun ziektes even vergeten.

Ja, Lena is zichzelf ineens tegengekomen, en dat doet toch AUWWW