Je bent beroemd, hebt geld en de hele wereld ligt aan je voeten. Kapitalen gaan er om over jouw rug, maar jij zingt de sterren van de hemel, de wereld adoreert je en je bent beroemd. Je bent binnen. Maar de raven om je heen die schermen je af, tegen de té vervelende fotografen, té vervelende krantenmensen die ook hun werk doen al is het op een nare manier, maar hé dat kan zomaar in Amerika.

Als je dan even de rust wilt, even los van de camera’s, de studio’s, de praatprogramma’s waar je altijd maar moet verschijnen omdat de platenmaatschappij dat van je eist om je laatste cd maar te promoten. Soms ben je zo moe dat je uit een raam wilt springen, je liefdesleven wordt als een wollen trui uiteengehaald door de pers, je kinderen moet je afschermen van diezelfde pers want ze zijn een hoop geld waard voor de enge mensen onder ons die slechte plannen hebben. Maar jij, jij moet doorgaan, doorgaan met films maken, plaatjes inzingen, steeds maar op party’s verschijnen en je gezicht laten zien. Altijd maar lachen. Dan is er een moment dat je even tot jezelf wilt komen.

Maar je “vrienden” om je heen, die jou beschermen voor alles en nog wat, behalve voor jezelf, die zorgen wel dat je doorgaat. Ze geven je pillen, je arts geeft je nog wat om de bühne op te gaan en je voelt je ineens niet meer zo ongelukkig. Je vrienden helpen je wel, als je ze maar betaald. Je gaat door, zover dat je zelf niet inziet dat je doorslaat. Als je maar een snuifje coke krijgt, daar wordt wel voor gezorgd, als je maar een speedpil krijgt, ook daar wordt voor gezorgd.

Steeds meer en meer totdat er geen weg terug meer is. Je bent beland aan waar je nooit gedacht had te willen zijn. Je bent verslaafd. De kranten schrijven erover, je verhult je in dikke kleding zodat niemand je magere lichaam ziet. Je manager zorgt voor interviews zodat je kan ontkennen dat je zeker niet verslaafd bent, alleen ontzettend moe van die laatste tournee.

Totdat je ineens van de aardbodem verdwenen lijkt. Eindelijk was er een familielid die zo slim was om jou in een kliniek op te laten nemen, onder dwang desnoods. Je wilde zelf ook wel, want je wist dat je te ver was gegaan.

Helaas heeft de kliniek gefaald, want net een paar dagen eruit en je zogenaamde “vrienden” komen weer op de proppen met optredens, nieuwe songs, een tournee, zelfs het buitenland lonkt. En de dollars moeten blijven stromen, want ze willen niet op een droogje staan. Lieve Elvis, Michael, Amy, Witney, jullie hadden de juiste stem, de juiste planning voor de toekomst, maar jullie hadden altijd maar de verkeerde vrienden om je heen.

Zij die op je moesten passen hebben je eigenlijk het graf ingezongen. Al wat blijft is een bittere pil die wij als fans moeten slikken. Jullie hadden gewoon de verkeerde vrienden om je heen.